Γιώργης Σαραντής, "Πολιτεία χωρίς όνομα"

κι αν φώναζα
τόβρισκα μάταιο κείνες τις ώρες
ήταν σκυμένοι στις δικές τους φωνές
στα δικά τους οράματα
εκείνοι που πρώτοι θα μ' ένιωθαν

οι άλλοι
οι πολλοί
πανηγύριζαν στις μεγάλες πλατείες

έφτανε η νύχτα κι ηχούσαν οι καμπάνες του ανθρώπινου πόνου
του ανθρώπινου μέλλοντος

μπροστά στη ζωή μας ανοίγονταν πάλι
οι νύχτιοι δρόμοι
κι ετούτοι οι πανάρχαιοι πόνοι
που τόσο τις νύχτες δειχτήκανε γόνιμοι