Γιώργος Καρτάκης, "Οι πεθαμένοι φίλοι[?]"

Τις νύχτες οι κραυγές με περιζώνουν
Οι πεθαμένοι φίλοι ανοίγουν το στόμα τους
Το σκοτάδι βαθαίνει και μʼ απορροφά
Βυθίζομαι
Τι;
Σημάδια στους τοίχους γλιστρούν προς το πάτωμα
Θα συνηθίσω αυτή τη χαμηλή τη στάση
Κολλημένο τον θώρακα στʼ απορρίμματα
Να έρπω προς την έξοδο- κινδύνου;
Και ρούχο καθαρό
Όμως τί μνήμα να ζητήσουν οι νεκροί τʼ αέρα;
Επίγειο, θολό, θαλασσινό
Τάχατες μαύρο;
Τί να ζητήσω πια εγώ;
Ποια φυλακή
Ποια δόξα
Ποιαν αγάπη φευγαλέα
Ποια κόχη ποια χαράδρα ποια φωλιά,
Ποιο μνήμα η αγάπη η παλιά;
Τη σιγαλιά;
Εκείνο το φτερό σου το νεκρό
Εκείνο το παιδί σου το πνιγμένο
Στο φέρετρο μου ζήταγε νερό-
Τώρα το ξέρω:
Ζουν οι νεκροί
Μέσα στην προσμονή-
Πάω να φέρω

http://www.poiein.gr/archives/9737/index.html#comment-210945