Λευτέρης Πούλιος, "Βεβηλωμένος παράδεισος"

Αφού η ζωή είναι μία
κι ό,τι είναι νά 'ρθει κανείς άνθρωπος
δε γνωρίζει,
ονομάζω αυτόν τον κόσμο καλό
και ιερή την πραγματικότητα
που δεν τολμώ
για να τη συζητήσω.

(Λευτέρης Πούλιος, Η κρυφή συλλογή, Κέδρος, 2008)

Γιώργος Καρτάκης, "Οι πεθαμένοι φίλοι[?]"

Τις νύχτες οι κραυγές με περιζώνουν
Οι πεθαμένοι φίλοι ανοίγουν το στόμα τους
Το σκοτάδι βαθαίνει και μʼ απορροφά
Βυθίζομαι
Τι;
Σημάδια στους τοίχους γλιστρούν προς το πάτωμα
Θα συνηθίσω αυτή τη χαμηλή τη στάση
Κολλημένο τον θώρακα στʼ απορρίμματα
Να έρπω προς την έξοδο- κινδύνου;
Και ρούχο καθαρό
Όμως τί μνήμα να ζητήσουν οι νεκροί τʼ αέρα;
Επίγειο, θολό, θαλασσινό
Τάχατες μαύρο;
Τί να ζητήσω πια εγώ;
Ποια φυλακή
Ποια δόξα
Ποιαν αγάπη φευγαλέα
Ποια κόχη ποια χαράδρα ποια φωλιά,
Ποιο μνήμα η αγάπη η παλιά;
Τη σιγαλιά;
Εκείνο το φτερό σου το νεκρό
Εκείνο το παιδί σου το πνιγμένο
Στο φέρετρο μου ζήταγε νερό-
Τώρα το ξέρω:
Ζουν οι νεκροί
Μέσα στην προσμονή-
Πάω να φέρω

http://www.poiein.gr/archives/9737/index.html#comment-210945

Νίκος Εγγονόπουλος, ΤΕΛ-ΑΒΙΒ

η Ελεωνόρα
η χρυσή κόρη
έπαιζε άρπα
με τα ωραία
λευκά της
χέρια

από την άρπα
όμως
δεν ακουγότανε
ήχος κανείς

όλη η μουσική
ήτανε
μέσα
στα έμορφά της μάτια
ανάμεσα
στα πράσινά της τα μαλλιά

από την άρπα
όμως
βγήκαν
το ένα κατόπιν του άλλου
ένα πουλί
μια πλάκα πράσινο σαπούνι
κι' ένα
σίδερο
του σιδερώματος
— από τα κοινότατα —
αυτά ακριβώς
που οι Ζυγιώται
ονομάζουν
εν ώρα καταιγίδας
Ars Amantis

(Ν. Εγγονόπουλος, Μη ομιλείτε εις τον οδηγόν, 1938)

Τάσος Φάλκος, "κύκλοι"

Είναι πολλοί που γλίστρησαν
και πέσανε βαθιά μες στ’ όνειρό τους
καθένας έγινε μονάρχης του εαυτού του
κύκλος αυτόφωτος κι αυτάρκης

Aνάμεσα σε ταραχή και κρότους
πάνω τους πέφταν κι άλλοι κύκλοι
σκουντιόνταν και λακτίζονταν
πετιόνταν στο χαντάκι

Συχνά τα βράδια μες στο λήθαργο
οι ρημαγμένοι κύκλοι κάνουν έρωτα
ενώνονται τα δυο μηδέν
γεννιώνται τα μικρά μηδενικά

(Από την ποιητική συλλογή "ΤΡΕΙΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ-Η ΚΟΛΥΜΒΗΘΡΑ",
Θεσσαλονίκη, 1982.)

Γιάννης Δάλλας, "Mετεωριζόμενος"

Ο δυτικός άνεμος δεν τον θέλει
ο ανατολικός τον ξερνά
του ΄γινε πρόταση να βαλσαμωθεί
κι όμως ξεσκίζει το κλουβί τ΄ ουρανού
μπορεί και να μην αλλαξοπίστησε
απλώστε του ένα κάτι της γης
ένα χέρι που να μη στραγγαλίζει
—τον πνίγει τόση μεταμόρφωση—
εκεί που έδενε τη γραβάτα του
του μένει ένας τελευταίος λαρυγγισμός
απ΄ αυτούς που δεν εξαγοράζονται

Ο φίλος μου ο Πέτρος έχει προκηρυχθεί
λοιπόν θα πεθάνει μετεωριζόμενος


_______________


Ο ήλιος είχε τερματίσει τελευταίος
είχε χαμηλώσει ο ουρανός σαν κράνος
πήγαινα μόνος μες στη θλίψη της πεδιάδας
κ΄είχα καιρούς να δω τους ομηλίκους
και ξάφνου άρχισε αθόρυβα να βρέχει
απάνω μου άνθη από τους κήπους της Πιερίας

Στην πολιτεία θα μ΄ονειρεύεται η αγαπημένη

(Γιάννης Δάλλας, από την ποιητική συλλογή "Πόρτες εξόδου", 1960)

Κική Δημουλά, "Άτιτλο"

Βρέχει με απόλυτη ειλικρίνεια.
Άρα δεν είναι φήμη ο ουρανός
υπάρχει
και δεν είναι το χώμα λοιπόν
η μόνη λύση
όπως ισχυρίζεται ο κάθε τεμπέλης νεκρός.


_____

(Κική Δημουλά, Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως,εκδ. Ίκαρος, 2007)

Μιχαήλ Μήτρας, "Poems to let"

Ποίημα με θέα σε θάλασσα
Ποίημα με θέα σε δάσος
Ποίημα με θέα σε καφετέριες
Ποίημα με θέα σε αυτοκινητόδρομο
Ποίημα με θέα σε φαρμακείο
Ποίημα με θέα σε λούνα παρκ
Ποίημα με θέα σε μηχανοστάσιο
Ποίημα με θέα σε ξενοδοχείο
Ποίημα με θέα σε καταιγίδα
Ποίημα με θέα σε σούπερ μάρκετ
Ποίημα με θέα σε διαδήλωση
Ποίημα με θέα σε σταθμό τρένων
Ποίημα με θέα σε ανθοπωλείο
Ποίημα με θέα σε τηλεοπτικές αντένες
Ποίημα με θέα σε ερωτικό ραντεβού
Ποίημα με θέα σε κεντρική λεωφόρο
Ποίημα με θέα σε νεκροταφείο
Ποίημα με θέα σε φωταγωγό πολυκατοικίας
Ποίημα με θέα σε κινηματογράφο
Ποίημα με θέα σε μαιευτήριο
Ποίημα με θέα σε αστυνομικό τμήμα
Ποίημα με θέα σε βιτρίνα με φορέματα
Ποίημα με θέα σε τηλεφωνικό θάλαμο
Ποίημα με θέα σε έναστρο ουρανό

(για το περιοδικό (δε)κατα, χειμώνας 2007,#8)

http://www.poiein.gr/archives/1202/index.html