Petros Golitsis – Prevod pesama
Prevod: Dragan Vitorovic
Μπάσταρδο σύμπαν
Μπάσταρδο σύμπαν που με γέννησες
με φόντο μαύρο εξατμίζομαι
από τον πόνο κι απ’ την τρέλα
λιώνουνε καπνίζοντας
οι σάρκες του προσώπου μου
φλογίζεται όλο μου το σώμα
μένουν στο κενό να στροβιλίζονται
τα δόντια μου
αστραφτερά και μαργαριταρένια
Bastard universe
Bastard universe that bore me
against a black background am I evaporating
in pain and folly
dissolves smoking
the flesh on my face
my entire body is inflamed
my teeth
remain whirling in space
bright and pearly
Kopile svemira
Kopile svemira koje me iznedri
Na crnoj površini isparavam
Usled bola i ludila
Tope se u dimu
Niti mesa na mom licu
Čitavo telo mi je u plamenu
U praznini vrtložno ostaju
Moji zubi
Blistavi i biserni
Σώμα μετά από σώμα
Το κάθε σώμα μου με αφήνει ζωντανό
να περιμένω το επόμενο
σώμα
τραγουδώ
στον χωροχρόνο
στην κάθε στάση
στο φωτεινό που εξισορρόπησε
το τόσο μαύρο που καταπίνοντας κοχλάζει
«μην είσαι πίδακας
που σχίζει κεραυνώνοντας;»
«μην είσαι φάσμα
που μπολιάστηκε στο θαύμα;»
και τώρα σέρνομαι σε κόσμους που αγνοώ
και όλο αλλάζουν
Λουλούδι-αιδοίο
που μου ανοίχτηκες
και πλέον πλέω στα υγρά σου κολυμπώντας
χουφτώνοντας
τον λίγο χρόνο που μου δόθηκε
κρατιέμαι από τη σάρκα σου
από την κίνηση της γνάθου
που σφάζει το ελάφι
και περιστρέφει τα άστρα
Κι αν απ’ τα υγρά μου κάποτε με ελάφρυνες
ή απ’ τον ιδρώτα μου
στο νεκροκρέβατό μου;
από τα σκέλη σου με μιας με τράβηξες
ως νεογέννητο στον θάνατό μου
Body after body
Each of my bodies leaves me alive
waiting for my next
body
I sing
in space-time
in every stop
in the brightness that counter balanced
the so black that on swallowing bubbles
“might you be a spurt
that rips striking with lightning?”
“might you be a spirit
engrafted into a wonder?”
and now I drag myself in worlds unknown to me
and changing all the time
Flower-cum-vagina
that opened to me
and now I float on your juices swimming
clutching
`the little time given me
I hold on to your flesh
to the jawbone’s movement
that slaughters the deer
and revolves the stars
and if once you relieved me of my juices
or my sweat
on my deathbed?
from your limbs you pulled me at one go
as a newborn in my death
Telo od tela
Svako od mojih tela me ostavlja u životu
ćekajući na sledeće
telo
pevam
u prostorvremenu
na svakoj stanici
u svakoj svetlosti koja se opire
tami koja guta dok vri
"možda si mlaz
koji cepa munje?"
"možda si duh
ugraviran u čudo?"
i sad se odvlačim u svetove meni nepoznate
sve se menja
Cvet - orgazam - vagina
koja je otvorena zbog mene
i sad plutam na tvojim telesnim tečnostima plivajući
grčevito
ovo malo vremena dato mi
da se držim na tvom mesu
na pokretu vilice
koje sakati jelena
i presreće zvezde
i ako si me oslobodila od mojih telesnih tečnosti
ili mog znoja
na mojoj samrtničkoj postelji?
iz tvojih udova izbacila si me odjednom
kao novorođenog u smrt
Συναίνεση
«Σε τι να συναινέσω;»
εδώ βαλλόμαστε από παντού
στα χαρακώματα του κόσμου πανικός
αρχιτεκτονικές δομές
πληγές τεράτων
μεταφυσικές γραμμές
– είναι όλα λάθος –
στόματα χάσκουν στο κενό
πλανητικές σκιές
άστρα βουλιάζουν στον βυθό
και εκρήγνυνται και σβήνουν
κόσμοι φουσκώνουν σαν νερό
Κ’ εμείς φυτρώσαμε, κάτι ψελλίσαμε
και τραγουδήσαμε
δεν ηρεμήσαμε
τη σκόνη την τινάξαμε
τα κόκκαλα πετάξαμε στον ουρανό
σαν δορυφόροι γύριζαν
ωσότου…
αφού είσαι ηλίθιος
θα εναρμονιστείς
στο τέλος μάλιστα θα εκτοξευθείς
γύρνα και πάλι στο κενό
χωμένος μες στον αστρικό γιακά
του σύμπαντος
Assent
“Assent to what?”
Here we are attacked from everywhere,
panic in the world’s trenches
architectural structures
monsters’ wounds
metaphysical lines
– all are wrong –
mouths gape in the void
planetary shadows
stars sink into the depth
exploding and fading out
worlds swell like water.
And we germinated and mumbled something
we sang
we didn’t calm down
we shook off the dust
hurled the bones to the sky
which orbited like satellites
until…
Since you are so stupid
you’ll tally
in fact, in the end, you’ll be launched
turn back to the void
tucked in the stellar collar
of the universe.
Pristanak
„Na šta da pristanem?“
Pritisnuti smo sa svih strana
Panika je po svetskim rovovima
Rane čudovišta
Metafizičke linije
-sve su pogrešne-
Usta zjape u prazno
Planetarne senke
Zvezde poniru u dubine
Eksplodiraju i nestaju
Svetovi se naduvavaju kao voda
I mi smo cvetali i mumlali ponešto
Pevali smo
Nismo se smirili
Otresli smo prašinu
Kosti bacili ka nebu
Kružile su kao sateliti
Dok...
Kad si već toliko glup
Složićeš se
U stvari, na kraju, lansiraće te
Nazad u prazninu
Zakucan u zvezdani okovratnik
Svemira.
Θεσσαλονίκη 2013 μ.Χ. (Πόλη κάτω απ’ την πόλη)
Ήρθε ο Ηράκλειτος στην πόλη μας απόψε
μίλησε με σωζόμενα ρητά
− κι άλλα που χάθηκαν −
ακούγονταν
τα πλέον σκοτεινά:
«φωτιές-αιώνιες και ψυχές-αναθυμιάσεις»
«είμαστε και δεν είμαστε»
«στις ίδιες πόλεις κατοικούμε
νεκροί και ζωντανοί»
«ο ένας μες στον άλλον αναπνέουμε»
«νεκροταφεία βρίσκουμε μετράμε τους νεκρούς»
− σε γλώσσα τρέχουσα σαν νά ‘λεγε −
δεν έχει η ανθρώπινη ροή επιστροφή
(εδώ και το ποτάμι)
η αλληλουχία των γενεών
πάνω στη γη, μέσα στην πόλη
1000 και κάτι οι τάφοι
του 4ου αιώνα προ Χριστού
στο Συντριβάνι
και 411 στα δυτικά, στο ενδιάμεσο
η decumanus
και μ’ ένα άλμα μετά
απ’ τη σφαγή του Ιππόδρομου
στο Άουσβιτς
Θεσσαλονίκη πόλη με ανοιχτά τα σωθικά
δείξε μας, δώσε μας
την πόλη κάτω από την πόλη
κράτα την πόλη την πληγή σου ανοιχτή
πόλη μέσα σε πόλη
κάτω απ’ τα πόδια μας τάφοι και δρόμοι
στους αστραγάλους σου νεκρά φτερά
− στεφάνια δόντια όλα χρυσά −
εγχυτρισμοί
ενταφιασμοί
και καύσεις
δεν θα παύσεις
Θεσσαλονίκη πόλη πάνω σ’ άλλη πόλη
με τους νεκρούς σου να αιωρείσαι εσαεί
νέα ξανάρχεσαι
λειψή μεταβαλλόμενη
κι εμείς
οι επόμενοι νεκροί
γυαλίζουμε τα μάρμαρα
−in situ−
νεκροί και ζωντανοί
Thessaloniki, 2013 A.D. (City below the city)
Heraclitus came to our city tonight
he spoke with what sayings still survived
− and others now lost −
audible were
the more abstruse ones:
“eternal fires and souls-cum-vapours”
“we are and we aren’t
we live in the same cities
the dead and the living”
“we breathe among each other
we find graveyards, count the dead”
he spoke in the current language as though saying
“the human flow has no return
(river-like)
the generations’ sequence
on the earth, in the city”
some 1,000 number
the 4th century B.C. graves
in Syntrivani
and 411 in the west, in between
the decumanus
then a jump away
from the Hippodrome massacre
to Auschwitz
Thessaloniki city with exposed entrails
show us give us
the city below the city
keep the city your wound open
city in the city
graves and streets under our feet
on your ankles dead wings
− chaplets, gold teeth −
pot burials
interments
and cremations
you won’t rest
Thessaloniki city above another city
hovering forever with your dead
you return young
wanting unsettled
and we
the dead to come
− in situ −
shine the marbles
both the dead and the living
Solun, 2013 (Grad pod gradom)
Heraklit je stigao u naš grad večeras
obratio se preživelim govorom
- i još ponekim kojeg više nema
slušale su se
uglavnom mračne stvari:
"večne vatre i duše koje isparavaju"
"jesmo i nismo"
"u istim gradovima obitavamo
mrtvi i živi"
"jedni uz druge dišemo"
"grobnice nalazimo mrtve brojimo"
- savremenim rečima kao da je saopštio-
ljudski tok nema povratka
(kao i reka, uostalom)
sekvenca generacija
nad zemljom, u gradu
1000 i nešto grobova
četvrtog veka pre Hrista
kod Fontane
i 411 na zapadu, negde između
decumanus
i jednim skokom
do masakra na Hipodromu
do Aušvica
Solun, grad iz koga viri utroba
pokaži nam, daj nam
grad pod gradom
ispod naših koraka grobnice i putevi
na tvojim člancima su osušena krila
- nakit zubi sve u zlatu-
obredno posuđe
sakramenti
i kremacije
nećeš znati za odmor
Solun, grad pod gradom
s mrtvima lebdećeš zauvek
vraćaćeš se podmlađen
sa čežnjom
i mi
naredni mrtvaci
glačamo kamen
-in situ-
mrtvi i živi
Σκόνη που κατακάθισε
Τι ματαιότητα να είσαι
αναμιγνύεσαι
με τα υλικά μπροστά στα μούτρα σου
χτυπούν σαν κύματα και σχηματίζεσαι
κοιτάς πώς βγάζεις χέρια ισορροπώντας
στον ψευδοχρόνο που σου δόθηκε
ενώ ολόγυρα
πώς χάσκουν τα σκοτάδια
χάη ασχημάτιστα κοχλάζουνε
και εσύ φαντάζεσαι
μορφές
ροές
αρχή
και τέλος
Σκόρπιζε, απάλειφε τα όρια, τις γραμμές
γείωσε – σβήσε – την ανάσα σου
μέσα στο χώμα που διαλύεται
να αιωρηθεί σκόνη αστρική
που κατακάθισε
στο στιγμιαίο κύμα όλου του χρόνου
που σε πέταξε
και σε αναίρεσε
– για πάντα –
εδώ και τώρα
Settled dust
What a vanity to be
you mingle
with materials in front of your face
they strike like waves forming you
you look how you put out hands balanced
on pseudo-time allotted you
while all round
my, how the darkness gapes
shapeless voids boil
and you imagine
forms
flows
a beginning
and an end
Scatter, expunge the bounds, ground
the lines – erase – your breath
in the earth that dissolves
to hover as-stellar dust
settling
on the instant wave of entire time
that threw you away
and revoked you
– forever –
here and now
Slegnuta prašina
Kako je besciljno da te ima
Vrpoljiš se
oko materijala pred tvojim licem
naleću u talasima dok te oblikuju
gledaš kako pružaš ruke balansirajući
u lažnom vremenu koje ti je dato
dok svud unaokolo
uf, kako mrak davi
bezoblične praznine ključaju
i zamišljaš
oblike
tokove
početak
i kraj
Skupi, raskomadaj granice, postavi
linije - obriši - svoj dah
sa tla koje se raspada
da bi lebdelo kao zvezdana prašina
slegnuta
na trenutnom talasu čitavog vremena
koje te je bacilo
i zbrisalo
-zauvek-
ovde i sada
Balkan Express
Με μαχαίρωσε πολλές φορές
με έθαψε ζωντανή
είναι θαύμα που σας μιλώ
διότι είμαι νεκρή∙
H μόνη έγνοια μου τα τρένα
να μη με δουν
καθώς τα χαλίκια τακτοποιώ
και κρύβομαι από κάτω.
Ίσως ένα χαλίκι να αρκεί
για να με δει
να πιάνω χέρια άλλων νεκρών
να τους πατάω προς τα κάτω.
Balkan express
He stabbed me repeatedly
he buried me alive
it’s a miracle that I’m talking to you
because I’m dead;
My only concern is that if the trains
pass on time
they won’t see me
arranging the gravel
and hiding under it
But perhaps even a single gravel
is sufficient for him to see me
holding the hands of the other dead
and pounding on them
Balkan Express
Probo me je nekoliko puta
spalio me živu
čudo je da vam se uopšte i obraćam
jer sam mrtva.
Jedina moja briga su vozovi
da li će proći na vreme
da me ne vide
kako raspoređujem sitno kamenje
i krijem se dole.
Možda će jedan sitni kamen biti dovoljan
da me vide
kako držim ruke ostalih mrtvih
kako ih guram ka dole.
Νεκρομάζωξις.
Φως πάνω στα μάρμαρα
γυρνά στον εαυτό του
και πάλι προς τα μάρμαρα.
Στο κοιμητήριο τούτο
δεν μιλάς με τους οικείους
τους νεκρούς
ούτε με τον εαυτό σου·
ούτε καν περιφέρεσαι.
Μετέωρος μισοφαίνεσαι
στο ενδιάμεσο
μαρμάρου και φωτός.
A mass of corpses
Light on the marbles
turns to itself
and then back towards the marbles
In this cemetery
you don’t talk to your dear
dead
not even to yourself;
you don’t even maunder about
You are half-visible hanging in the air
between
marble and light
Groblje Termis
Okupljanje mrtvih.
Svetlo
obasjava kamen
ka sebi se vraća
i ponovo obasjava kamen.
Na ovom groblju
ne pričaš sa znanima
sa mrtvima
sa sobom
niti se pomeraš.
Lebdi poluprikaza
omeđena
kamenom i svetlom.
Πιο κάτω
Πρέπει και πάλι να κατέβω
να τους καθησυχάσω τους τρελούς μου
κάποιοι κοιτάζουν το ταβάνι
με μάτια γουρλωμένα
το παίζουνε νεκροί
πιο κάτω
μαζεύονται δυο-τρεις
έντονα μιλούν
χειρονομούν και σχέδια καταστρώνουν
πρέπει να βρίσκομαι αδιάκοπα
πιο κάτω από αυτόν
που χτυπά
τις αλυσίδες
και ουρλιάζει
I need to go down again
and quieten my cranky selves
some are looking wide-eyed
at the ceiling
they feign being dead,
lower down
gather two or three others
and speak sharply
they gesticulate and make plans,
I must always be lower down
than the one
who rattles
the chains
and yells
Još niže
Trebalo bi iznova da siđem
da smirim svoje lude
poneki motre tavanicu
razrogačenih očiju
prave se mrtvi
još niže
skupe se dvoje - troje
glasno govore
trljaju ruke i prave planove
trebalo bi neprekidno da se nalazim još niže
za razliku od onog koji trese lancima
i urla
μτφρ. Dragan Vitorović
sa grčkog preveo Dragan Vitorović
translated in english by Yannis Goumas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου