Ελένη Μαρινάκη, "Φορείο πρόχειρο..."

Φορείο πρόχειρο
τα χέρια περισσεύουν
σφιχτά κλεισμένες οι παλάμες
συγκρατούν τους όρκους
πέφτουν κομμάτια ουρανού
από τις τσέπες.

Όνομα σλάβικο γραμμένο
σε χαρτάκι
ένα τηλέφωνο χτυπά
σε λάθος ώρα
- Όχι δεν έχουμε αποδείξεις
πως υπάρχεις
δεν φτάνουν δυό σφραγίδες
για να φύγεις'
και πού να πας
τα σύνορα κλεισμένα
μόνος σου δεν μπορείς
να περπατήσεις
έχει το πέραν προχωρήσει
και κλειδώνει
τις πόρτες μόλις σκοτεινιάσει.

____
Ελένη Μαρινάκη, Τώρα αίμα, εκδ. Γαβριηλίδης, 2005.

Γιώργος Καρτάκης, "σμαραγδή"

ήρθε η μάνα μου με αγκάθια στα χέρια
καλυμμένη
φορώντας μαύρο σύννεφο
και αιώνιο παράπονο στα χείλη της πάνω τρεμόπαιζε

ήρθε η μάνα μου
που ποτέ μου δεν άγγιξα
γιατί μ’ αναζήτησε
και χρόνια είχε να με δει ευτυχισμένο
κι ο έρωτας
της έγλυφε
του λαιμού το καρύδι

ώσπου μια τρύπα μόνο απόμεινε
ή ένας σπόνδυλος
που το σκυλί τυχαία ξέθαψε στον κήπο

θα βρω το νερό
να γεμίσω τα παράθυρα ήλιο
όταν στο στήθος σου ακουμπώ
έχει δροσιά στο δωμάτιο

________

Γιώργος Καρτάκης, Τώρα που τα σύννεφα, εκδ. Γαβριηλίδης, 2012.

βλ. και http://www.poiein.gr/archives/21465/index.html#more-21465

Βασίλης Παππάς, "Στάλκερ'

Σ’ ένα βάρος γέρνουν όλα, μια κάθετος που φυγαδεύεται μέσα μας, φανάρι τρωγλοδύτου, να ψάχνει τα θεμέλια των εικόνων. Έχει όμως και ακατοίκητες πλευρές ο εαυτός μας. Απέραντες εκτάσεις που μακραίνουν κάτω από ένα χλωμό φως, Πώς να στρατοπεδεύσουνε οι σκέψεις και να στηθούν αντίσκηνα σ΄ αυτά τα μέρη, άλογα να χλιμιντρίσουνε σπιρουνισμένα, σημαίες και εμβατήρια. Δεν πρόκειται για τέτοια επιβολή. Ένα απροσδιόριστο φόντο που χυμάει όλο μαζί μέσα στο χρόνο, και περιμένει στάλκερ να το αποκρυπτογραφήσουν ή άλλους να κυλήσουνε απλώς και να χαθούν σκιές, σ’ ένα μικρό ιδιωτικό Άδη.

____

Βασίλης Παππάς, Ντοκυμανταίρ, εκδ. Δελφίνι, 1995.