Franz Werfel, "Trinklied"

Όμοιοι με πότες είμαστε,
Πάνω απʼ τον θάνατό μας σκυμμένοι.
Στη σκιά προφάσεων
Θολωμένοι τρεκλίζουμε.
Υπάρχει εδώ κάποιο μυστικό;
Χτυπά κάποιος την πόρτα;
Κανένα μυστικό,
Κανείς δεν χτυπά την πόρτα.

Άσε μας να ζήσουμε!
Η έσχατη ματαιοδοξία μας δυναμώνει,
Μας μεθά και μας θολώνει!
Επίτρεψέ μας μας το όμορφο ψέμα,

Την χορτασμένη χώρα!
Από τι άλλο να ζήσουμε;
Δεν έχουμε ιδέα…
Όμως μιλάμε από δω, από κει
Με λέξεις τυχαίες.

Να δούμε δε θέλουμε τις νύχτες
Χέρια που ορθώνονται από ποτάμι σκοτεινό.
Μέσα μας δάσος πυκνό,
Πάνω από κορφές καμπαναριό;
Μακριά, μακριά!
Ζούμε από δω κι από κει.
Δος μας κανάτα με μαύρο ύπνο!
Άσε μας να ζήσουμε,
Κι άσε μας να πιούμε, να πιούμε!

Αλλά αν ξαγρυπνήσετε!
Αν ξαγρυπνήσω πάνω απʼ τον θάνατό μου!
Πως μου φεύγουν τα πόδια!
Κάτω από φτελιές δεν ξεκουράστηκα.
Ούτε κάπου στάθηκα.
Τα δέντρα σκοτείνιαζαν,
Σα δήμιοι προσμέναν τα βράχια!
Ριχνόμουν σε κάθε φωτιά,
Να καώ μʼ ατέλειωτους πόνους!

Του θανάτου μας είμαστε πότες.
Ζεστά μας σκεπάζουν οι λέξεις.
Σούρουπο και βλέμμα στη λάμπα!
Υπάρχει εδώ κάποιο μυστικό;
Όχι, κανένα μυστικό!
Κοπιάστε λοιπόν και τραγουδήστε!
Και σεις χορεύτριες με τις καστανιέτες!
Εδώ! Τίποτα δεν ξέρουμε.
Να παλέψουμε θέλουμε να παίξουμε.
Αλλά και να πιούμε, άσε μας να πιούμε!



____
Franz Werfel, «Άσμα της σούρας» (μτφρ. Νίκος Βουτυρόπουλος)

βλ. και http://www.poiein.gr/archives/18203/index.html