Γιάννης Γκούμας, "Η φωτογραφία του Γιαννάκη"

Να μια φωτογραφία του μικρού Γιαννάκη,
βγαλμένη σαν επιχειρούσε τα πρώτα του βήματα σε μια ζωή
όπου ασχέτως προς τα πού θα όδευε
στο παρελθόν του θα κατέληγε.
Κάθε του βήμα και μια αναρώτηση
αναπάντητη κάτω από την πατουσίτσα του.
Πολύ πιθανόν να τσούγκρισε τα ποδαράκια του
καθώς κατευθυνόταν προς της μητέρας του
το αρ ντεκό σκαμπό
στο οποίο τον βλέπουμε τώρα εδώ να στηρίζεται -μια τούφα μαλλιά
που σγουρή υψώνεται προς μέχρι τούδε ανέκφραστα
επώδυνα α, πεπλατυσμένα ω και πνιγηρά ι.
Σε τούτη τη φωτογραφία, ο Γιαννάκης θα είναι πάντα
αυτό που πάντα ήταν: μια ντελικάτη σιλουέτα
που οδεύει προς ένα διαυγές μέλλον, το μέλλον
προοιωνίζεται τόσες χάρες όσες και τα σύννεφα,
και τίποτε ποτέ δεν είναι κάτι άλλο,
τα πάντα είναι αυτό που νομίζεις πως είναι.
Πέρα από την κορνίζα, τίποτα δεν υπάρχει στον εαυτό του
που θα ανακαλύψει αυτό που δεν γνωρίζει εντός του.
Η κορνίζα δεν ορίζει ένα άλλο σύνορο ζωής.
Ετούτη η φωτογραφία μάς έχει καθηλώσει στην απορία της.
Η χάρη και η αθωότητα που απεικονίζει
είναι μαρτύρια ψυχής και σώματος όλη του τη ζωή,
κι η αντοχή τους, αντοχή του θανάτου.
___
βλ. και http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=276831