Θοδωρής Ρακόπουλος, Φαγιούμ, εκδ. Μανδραγόρας, 2010

"επιφάνια"

Στάθηκε λοιπόν μπροστά
με το πνευμόνι του διαμπερές
κι ένα μπουκάλι χωρίς πώμα
ή μέσα μήνυμα

με την αμηχανία του ακάλεστου
στο κατώφλι κυριακάτικα
όταν όλες οι κάβες έχουν κλείσει

«ρε Πάνο» του είπα, «από το χώμα έρχεσαι και μου μυρίζεις
σαν όταν έσκαβες χωράφια˙ ο ίδιος˙ κόπιασε».

εκείνος δεν απάντησε- ούτε καν φαίνονταν
να έχει καταλάβει˙ με κοίταζε αργά στο στήθος
σαν να ψάχνει τους υπότιτλους
κι έβγαζε ένα μαντήλι συνέχεια κόκκινο
σκουπίζοντας την ευφυΐα στάλα στάλα από το μέτωπο.

Δεν ήτανε στην γλώσσα ο Πάνος.
Δεν «τόʼχε» που λέν οι γλωσσοπλάστες.
Σε μια μαύρη φωτογραφία ήτανε, χωμένος στο παλιό του ρούχο.

σημ: αυτό το ποίημα βγήκε με αναμμένο το αλάρμ
μόλις προσπέρασα έναν που σου έμοιαζε ρε Πάνο
ακίνητος στο αεράκι του αμπελώνα
με το πουκάμισό του καπνισμένο
λογάριαζε την αριθμητική των πουλιών.

http://www.poiein.gr/archives/9544/index.html

Γιώργος Πατιός, Ποιήματα από το Ποιείν

ΧΡΟΝΟΣ
Κάθε μέρα που περνάει
Μικρά μνήματα
Ζητάνε τους σταυρούς τους

Κάθε νύχτα που τελειώνει
Χλωροί σπασμοί
Ανθίζουν τα ποτάμια τους

ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΣ
Αφαιρούμαι συχνότατα
Κοιτώντας μέσα μου
Μικρά – κενά συμβόλων – νοήματα

Το σύμπαν έχει τον
Δικό του τρόπο
Να εκδικείται

Αλίμονο σε όσους
Σαν εμένα
Είναι ανίδεοι του μίσους

Βρίσκονται ακατάπαυστα
Ματωμένοι στα βότσαλα
Του Φόβου και του Τρόμου


http://www.poiein.gr/archives/10011/index.html