Lebensweisheitspielerei
Του Wallace Stevens
Ολοένα και πιο
αδύναμο το ηλιόφως πέφτει
Το απόγευμα. Οι
περήφανοι και οι δυνατοί
Έχουν
αποχωρήσει.
Εκείνοι που
απόμειναν είναι οι ανεκπλήρωτοι
Οι εν τέλει άνθρωποι,
Εγκάτοικοι μιας
μειούμενης σφαίρας.
H ένδειά τους είναι μια ένδεια
Που είναι
ένδεια φωτός,
Μια έναστρη
ωχρότητα επικρεμάμενη απ’ τις κλωστές.
Κομμάτι κομμάτι,
η φτώχεια
Του φθινοπωρινού
χώρου μετατρέπεται
Σε βλέμμα, σε
δυο λόγια αρθρωμένα.
Κάθε πρόσωπο μας
συγκινεί εξ ολοκλήρου
Με αυτό που
είναι και όπως είναι,
Στο ληγμένο μεγαλείο
του αφανισμού.
μτφρ. Πέτρος Γκολίτσης
Lebensweisheitspielerei
Weaker and weaker, the sunlight falls
In the afternoon. The proud and the strong
Have departed.
Those that are left are the unaccomplished,
The finally human,
Natives of a dwindled sphere.
Their indigence is an indigence
That is an indigence of the light,
A stellar pallor that hangs on the threads.
Little by little, the poverty
Of autumnal space becomes
A look, a few words spoken.
Each person completely touches us
With what he is and as he is,
In the stale grandeur of annihilation.
