Γιώργος Πρίμπας, "Στις στιγμές τους ανήκουνε..."

Στις στιγμές τους ανήκουνε
Τα λόγια του χθές.
Σπασμένα στεφάνια φωνασκούν
Θόρυβο λευκό.
____

Στα τέσσερα ύψη ψέματα
Χάθηκε το λιόγερμα
Ένα τιτίβισμα κουρνιάζει
Και τη νύχτα ξυπνά
____

Γιώργος Πρίμπας, Ολιγόγραμμα ΙΙ, εκδ. Βακχικόν, 2012

Adrián González da Costa, "Rua dos douradores, III"

Eκλεισα την πόρτα και, αβίαστα,
κατέβηκα ένα ένα τα σκαλιά
της ίδιας σκάλας προς τοn δρόμο,
προς τον ίδιο δρόμο, με την ίδια
πορτοκαλιά στο χoλ, σάπια κι άτυχη.

Ζω στο ίδιο διαμέρισμα πάντα.
Πάντα κατεβαίνω να πιω στο ίδιο μπαρ.
Και δεν πειράζει τι αλλάζει, συνεχίζει έτσι.
Αν άλλαζα διαμέρισμα, σκάλα,
θα 'χα αλλάξει μόνο σκάλα,
διαμέρισμα. Το υπόλοιπο ποτέ δεν αλλάζει,
συνεχίζει μες το κεφάλι μου, όπως πριν.

Δεν ξέρω τι να κάνω, πού να πάω, ούτε πώς.
Περνώ τις μέρες με έμμονες σκέψεις.

____

μτφρ.: Βιργινία Χορμοβίτη

βλ. και http://www.poema.gr/poem.php?id=342&pid=

Γιάννης Λειβαδάς, "Ποίημα αρ. 11"

Πάνω από τη λέξη είμαι
Το πρόσωπό σου
Που έπλυνες
Ενα πρωινό του Δεκέμβρη
Σ' έναν σπασμένο νιπτήρα στο Παρίσι
Ή κάποια αρχή Αυγούστου
Στη Μαδρίτη

Ενα ποίημα που κάνει τον κινέζο
Δηλαδή
Πάνω από τη λέξη
Είμαι

Σκόντο

Στην ευρυμάθεια

Ξέρεις τον αετό
Τη νυχτερίδα
Το σπουργίτι

Κι όμως
Τραβάς μεγάλο ζόρι
Από τον τρόπο
Που πετάω.

_________________________________________________________

Ποίημα από την υπό έκδοση συλλογή «La Chope Daguerre & Ποιήματα Κελύφους», Κέδρος 2012

βλ. και http://www.poema.gr/poem.php?id=353

Πέτρος Γκολίτσης, "Το σχοινί"

Αλάλητη, ατελέστατη
ενδέχεται η ζωή
να είναι ένα σχοινί
που κόβεται
από το ίδιο του το βάρος.

Κρέμεται στο πουθενά
με φόντο που αλλάζει.

_________
Πέτρος Γκολίτσης, Η μνήμη του χαρτιού, εκδ. Σαιξπηρικόν, 2009.

Θόδωρος Αγγελόπουλος, "Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία..."

«Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία αλλά δεν μπορώ να κάνω το ταξίδι σας
Είμαι επισκέπτης
Το κάθε τι που αγγίζω με πονάει πραγματικά
κι έπειτα δεν μου ανήκει
Ολο και κάποιος βρίσκεται να πει "δικό μου είναι"
Εγώ δεν έχω τίποτε δικό μου είχα πει κάποτε με υπεροψία
Τώρα καταλαβαίνω πως το τίποτε είναι τίποτε
Οτι δεν έχω καν όνομα
Και πρέπει να γυρεύω ένα κάθε τόσο
Δώστε μου ένα μέρος να κοιτάω
Ξεχάστε με στη θάλασσα
Σας εύχομαι υγεία και ευτυχία».
____

Μαρί-Λουίζ Κάσνιτζ, "Αυτές τις τρεις μέρες"

Αυτές τις τρεις ημέρες
Από τον θάνατο μέχρι τον τάφο
Πόσο ελεύθερη θα είμαι
Πότε εδώ και πότε εκεί θα πλανιέμαι
Στους παλιούς τόπους της χαράς.

Θα’ ρθώ σε σας
Ναι θα’ ρθώ σε σας
Να το’ χετε υπ’ όψη
Αν ανεμίζουν οι κουρτίνες
Χωρίς άνεμος να φυσά
Εάν αργοσβήνει ο θόρυβος των δρόμων
Στο μέσον της ημέρας
Ν’ ακούτε προσεκτικά

Με φωνή που δεν μου ανήκει
Και όχι τη συνηθισμένη
Θα σας συλλαβίζω ένα νέο αλφαβητάρι

Στον αντικατοπτρισμό απ’ τα τζάμια
Θα σας κάνω να εμφανιστείτε
Μαγικά είδωλα
παλιά αινίγματα
Πού είναι ο καπετάνιος;
Πού είναι οι νεκροί;
Αυτά τα ερωτήματα
Τα κουβαλούσαμε πάντα

Για την κηδεία μου
Επιθυμώ το tedeum
Tedeum laudamus
Την ωδή της χαράς
Με αρμόζοντα-
Μη αρμόζοντα τρόπο.

Γιατί μια κλίνη νεκρική
Δεν είναι πια κλίνη νεκρική
Στο τέλος θ’ αποτολμήσω
Ένα άλμα χαράς
Να βυθιστώ ν’ αναληφθώ
Ελαφριά σαν πνεύμα τριανταφυλλιάς

Συγκρατείστε στ’ αυτιά σας
Την κυματωγή
Οποιαδήποτε
Μεσογειακή
Τις βραχώδεις όχθες
Ν’ αναστενάζουν να βροντούν
Να βυθίζονται να ξεπροβάλλουν

___

μτρφ. Ιωάννα Αβραμίδου

Θοδωρής Ρακόπουλος, "Οι γίγαντες πάντα χάσκουν αργά..."

Οι γίγαντες πάντα χάσκουν αργά

προφέροντας τις λέξεις με
ταχύτητες χιλιετηρίδος

Με αναλόγιο τριακόσιες εξήντα μοίρες
αστράφτει καθαρά ο ήχος στους ορίζοντες,
ίσα που σταματά εκατοστά πριν απ' τ' αυτιά σου.
____

Γιάννης Λειβαδάς, "Παράρτημα Εύκρατης Συγκίνησης"

"Ἄς μιλήσουμε ἀνοιχτὰ τῆς εἶπα,
κι ἐκείνη ἀπὸ σκουριὰ
βρωμιὰ καὶ κατακάθια
μοῦ 'δωσε σάρκα
καὶ μ' ἔριξε μὲς στὴ ρουλέτα τοῦ χρόνου
ποτάροντας μιὰ τρύπια δεκάρα στ' ὄνομά μου
δοξάζοντας τὴ μοίρα μου."

_____

Γιάννης Λειβαδάς, Παράρτημα Εύκρατης Συγκίνησης, εκδ. Ίνδικτος, 2003

Θωμάς Φωσκαρίνης, "Ελπίζω παρ' ελπίδαν"

τάχα να 'μαι εγώ που θηλάζω το σκοτάδι?
ή μήπως είναι αυτό που με ρουφά?
ρωτώ κι όμως δεν θέλω να το ξέρω
καταφεύγω σε μια δεσμίδα φως
του απογεύματος
εκκρεμώ
για λίγο

Nίκος Ερηνάκης und die Haken, "Κι αν η σκιά μου μιλούσε"

Κι αν η σκιά μου μιλουσε
ίσως μου ζήταγε συγγνώμη
που μες στα πόδια μου γυροφέρνει
τη δύναμη του ήλιου
και πώς να την ανεχτώ έτσι υποτακτική
που τυφλά ακολουθεί
μια ομορφία που καίει
αντί επαναστατημένη να χορεύει
γύρω μου
με ένστικτο και πάθος
___

http://www.youtube.com/watch?v=PvrgPHYm08U&feature=related

Σωτήρης Παστάκας, "Τρίτη, 17 Αυγούστου"

Ο Σερένι γράφει σ' ένα ποίημα πως γύρισε
μια μέρα μετά το θάνατό του στο διαμέρισμά του
στο Μιλάνο. Βρήκε την πόρτα ανοικτή,
τα έπιπλα όλα στη θέση τους, τα χαρτιά
και την πέννα του πάνω στο γραφείο. Ξέρετε,
τώρα πως οι Ποιητές ασυστόλως ψεύδονται
αγαπητοί μου φίλοι. Να σας πω εγώ:
γύρισα στις δύο η ώρα το βράδυ. Άνοιξα
με τα κλειδιά μου το σπίτι, στο δεύτερο
όροφο στη Νέα Σμύρνη. Τα βρήκα όλα
όπως τ' άφησα πριν 32 μέρες. Τα βιβλία
στοιβαγμένα απ' το πάτωμα μέχρι
το ταβάνι. Ο Χόρχε δεν με πλησίασε καν,
δεν ήρθε να τριφτεί στα πόδια μου. Νιαούριζε
συνέχεια σαν να ήθελε να διώξει μακριά
κάποιο κακό πνεύμα. Μύριζα απαίσια φαίνεται,
τριάντα δύο μέρες άθαφτος το Καλοκαίρι.
_____
Σωτήρης Παστάκας / Βασίλης Λαλιώτης, Post Restante, εκδ. Ενδυμίων ,2011.

Μίλτος Σαχτούρης, "Πέτρος"

Πάλι τι καννιβαλισμός αυτή την Άνοιξη
λουλούδια καταβρόχθισαν τις μέλισσες
πουλιά τους φάγαν τα εντόστια τα γεράκια
το τριαντάφυλλο έμεινε ολομόναχο
κι ο μενεξές μεταμορφώθη σε κηδεία

Δεν έχει άλλα λουλούδια να σου φέρω
όμως μια μέρα θα γίνω ο μέγας κηπουρός
θα φυτεύω θα κλαδεύω θα ποτίζω
θα΄χω το σπίτι μου πάνω σ΄ένα σύννεφο
θ΄ανάβω τα όνειρά μου με τον ήλιο

Σήμερα ακόμα είμαι ένας πλοηγός
συνένοχος για τις λάσπες τα λεμόνια
τους τενεκέδες στο νερό μεσ΄στο λιμάνι
τρελαίνω τη σειρήνα σπέρνω το αίμα μου
φορώ γυαλιά από πέτρα και με λένε Πέτρο

____
Μίλτος Σαχτούρης, Παραλογαίς, 1948
____
Ο πίνακας είναι του Νίκου Μαραγκού, ο οποίος κηδεύτηκε σήμερα, 21/1/2012 στο Κοιμητήριο Θέρμης της Θεσσαλονίκης.

Ulrich Grasnick, "Σταθμοί τρένων"

Ανεμίζουν μαντίλια,
λευκές σημαίες του αποχωρισμού΄
πάνω στα τελευταία βαγόνια
πηδά η συγκίνηση
κι η ανάμνηση ακολουθεί
τη γραμμή του καπνού στον ορίζοντα–
ό, τι απομένει
είναι τα χιλιόμετρα μελαγχολίας
απ’ τις ράγες.

Τώρα που αρχίζουμε με λέξεις
να στήνουμε γέφυρες,
ξέρει να γράφει γράμματα η μοναξιά-
γέφυρες που ταλαντεύονται παράξενα
κάτω απ’ το βάρος της απόστασης.

Τώρα που αέρας ανοίγει την πόρτα
τρίζει η μοναξιά
τους μεντεσέδες.

___

μτρφ. Γιώργος Καρτάκης

βλ. και http://www.poiein.gr/archives/16356/index.html

Ezra Pound, "Canto XLV"

With Usura

With usura hath no man a house of good stone

each block cut smooth and well fitting

that design might cover their face,

with usura

hath no man a painted paradise on his church wall

harpes et luz

or where virgin receiveth message

and halo projects from incision,

with usura

seeth no man Gonzaga his heirs and his concubines

no picture is made to endure nor to live with

but it is made to sell and sell quickly

with usura, sin against nature,

is thy bread ever more of stale rags

is thy bread dry as paper,

with no mountain wheat, no strong flour

with usura the line grows thick

with usura is no clear demarcation

and no man can find site for his dwelling.

Stonecutter is kept from his tone

weaver is kept from his loom

WITH USURA

wool comes not to market

sheep bringeth no gain with usura

Usura is a murrain, usura

blunteth the needle in the maid’s hand

and stoppeth the spinner’s cunning. Pietro Lombardo

came not by usura

Duccio came not by usura

nor Pier della Francesca; Zuan Bellin’ not by usura

nor was ‘La Calunnia’ painted.

Came not by usura Angelico; came not Ambrogio Praedis,

Came no church of cut stone signed: Adamo me fecit.

Not by usura St. Trophime

Not by usura Saint Hilaire,

Usura rusteth the chisel

It rusteth the craft and the craftsman

It gnaweth the thread in the loom

None learneth to weave gold in her pattern;

Azure hath a canker by usura; cramoisi is unbroidered

Emerald findeth no Memling

Usura slayeth the child in the womb

It stayeth the young man’s courting

It hath brought palsey to bed, lyeth

between the young bride and her bridegroom

CONTRA NATURAM

They have brought whores for Eleusis

Corpses are set to banquet

at behest of usura.

___

N.B. Usury: A charge for the use of purchasing power, levied without regard to production; often without regard to the possibilities of production. (Hence the failure of the Medici bank.)

Ezra Pound, "Canto XLV " from The Cantos of Ezra Pound, New Directions Publishing Corporation, 1993

Σωτήρης Παστάκας, "Ι, Παραπάτημα στη Χαρά"

Εγώ που δεν τραγούδησα

το βαθύ κόκκινο του ρόδου,

ούτε τραγούδησα

το λυγμό που έχει

το βάθος ενός χαμόγελου

το προφίλ στα τρία τέταρτα,

την κρυμμένη γωνιά

στο μυαλό μου,

τους κόκκινους λεκέδες

στο σεντόνι της θάλασσας

όταν το αεράκι σηκώνει

μία προς μία τις ρυτίδες

του εγκεφάλου μου,

μία προς μία τις προσωπικές μου

απώλειες-μπερντές

που κοκκινίζει

μια στιγμή πριν πάρει φωτιά.

Το ορατό φως.

Τις πέντε αισθήσεις.

Τους εκατόν πέντε

κατοίκους της Ηράκλειας.

Τα έντεκα μέτρα του σκάφους.

Τις αμέτρητες μπύρες.

Τα μετρημένα καμπάρι

μέσα από τις ανταύγειες τους.

Μια βαλίτσα, ένα καπέλο

κι ένα διαζύγιο.

Άλλο ένα καμπάρι, παρακαλώ.

Ένα διαζύγιο

και πάμπολλες ομπρέλες.

Φέρτε μου κι άλλα καμπάρι.

Θέλω να βλέπω τη φέτα

του μαρτυρίου μου να μεγαλώνει

σε αντιστοιχία με τη δική σας

τακτοποιημένη απόλαυση.

Δώστε μου ένα μεγάλο σαγκουίνι.

Μην τραγουδάς, τραγούδησες

όσα σου δόθηκαν. Τραγούδησε

τα παιδιά που παίζουν ακόμα

στις δέκα το βράδυ, μόνον

οι φωνές τους ακούγονται

στο προαύλιο της Εκκλησίας,

Μεγαλοβδόμαδο κι ακόμη πιο μακριά

γαυγίσματα αδέσποτων σκύλων.

Δεν έχουν τελειώσει ακόμη

το παιγνίδι, το δικό μου

μόνον τέλειωσε γιατί δεν με παίζουν.

Ένα-ένα καλώ τα παιδιά

με τα ονόματά τους

Ηλία, Αλέξη, Κωστή, Αίγλη

κι ούτε ένα να μου γυρίσει πίσω

τη φωνή. Αναπάντητα ονόματα

ενός που δεν έγινε πατέρας.

Δεν τραγούδησα την πατρότητα

βεγγαλικό που δεν σκάει

το περιεχόμενο στ’ αρχίδια μου

τη νύχτα, αποτυχημένος

κι άσφαιρος νύχτα χωρίς βεγγαλικά,

πυροτέχνημα που δεν έσκασε,

και δεν πυρπόλησε σκοτάδια,

απλό κόκκινο φωτάκι πορείας.

Δεν τραγούδησα την οδήγηση.

Ούτε οδήγησα κανέναν κάπου:

αποτυχημένος ψυχίατρος αλκοολικός,

μόνον ακολούθησα τις σπίθες

φωτιάς που έβγαζαν απ’ τα μάτια τους

οι φίλες και οι φίλοι-μέγιστη

υποχρέωση κι αν δεν την τραγούδησα

τη ζωή, να τη σέβομαι

να την ακολουθώ,

να την προσπερνώ,

να την αφήνω να τρέχει ξωπίσω μου,

να την αφήνω να τρέχει έμπροσθέν μου.

Φώτα πορείας δεν έχει η ζωή

πέφτουν στον πιο βαθύ γκρεμό

όσοι την πάρουν στο κατόπι.

Δεν τραγούδησα τα φώτα πορείας,

απ’ τη μικρή στη μεγάλη σκάλα

τους προβολείς μου άλλαξα

και πάλι δεν βλέπω τους φίλους μου

δεν βλέπω κανέναν:

ανορεξία, αλκοόλ, κι αϋπνία.

Εφιάλτες μόνο βλέπω

μπροστά μου: προβλέπω

και δεν το ’θελα αυτό το χάρισμα,

τρόμαζα και πίεζα να το πνίξω,

μάντης κάθε προσωπική μου

απώλειας στο μέλλον,

όπισθεν δεν έχει η ζωή.

Δεν μου δόθηκε να τραγουδήσω

το φόβο ούτε την έκβαση

της κρίσης, ούτε έγραψα ποτέ μου

πως κόκκινο ήταν το αεράκι

που σμίλευε ρυτίδες

στο σεντόνι της θάλασσας.

Δεν είπα πως ήταν κόκκινο

το αδηφάγο στόμα μου

όταν καθόταν πάνω στο στόμα της.

Δεν είπα πως ήταν κόκκινα

τα χέρια που αγκάλιαζαν

το κορμί της-δεν τα τραγούδησα.

Δεν τραγούδησα τα δικά της

κόκκινα χέρια, τα κόκκινα

χείλη της, τα έμμηνα

που έσταζαν απ’ το μουνί της,

τα στοπ που άναβαν

εδώ κι εκεί στο κορμί της,

δεν τραγούδησα

τον πορφυρό της έρπητα.

Δεν τραγούδησα τις απαγορεύσεις.

Μόνον αυτά που εισέπραττα.

Τραγούδησα το λυγμό μου

που είχε το βάθος ενός χαμόγελου.

Τραγούδησα την απροσδόκητη χαρά

που κρύβει μέσα της βαθειά

κόκκινο άγριο χρώμα,

το αίμα που έφτυσα

όσο μακριά μπορούσα

να δω προς τα πού φυσάει

ο άνεμος να καθορίσει

την κατεύθυνση

τον προσεχή προορισμό μου.

Δεν έγραψα για τη χαρά.

Δεν μου δόθηκε τελικώς

το βαθύ κόκκινο του ρόδου,

επειδή ήθελα να γινόμουν ρόδο

και δεν σας το μαρτυρούσα,

μόνον έβαφα κόκκινα αυγά

για να σας ξεγελάω. Έβγαζα

κόκκινες φωνές. Κατάπινα

κόκκινες φλόγες. Ντυνόμουνα

την κόκκινη στολή του κλόουν

να σας διασκεδάσω, να πυρπολώ

την άχρωμη ζωή μου, αμφιβόλου

ρέζους ως και η ομάδα μου:

μηδενική μ’ αρνητικό πρόσημο.

Λευκές ρίγες, κόκκινες ρίγες

Τελικά ως και το αίμα μου

δεν θα μπορέσετε να μου χαρίσετε

αν παραστεί ανάγκη, να ξέρετε

πως θα βιαστώ να σας καληνυχτίσω.

Τα παιδιά δεν τέλειωσαν

ακόμη το παιγνίδι τους,

κόκκινη απριλιάτικη νύχτα

κι ας τελειώνει για μένα εδώ

το ποίημα.

___

(από την ανέκδοτη συλλογή "Παραπάτημα στη Χαρά", που θα κυκλοφορήσει το Μάρτιο 2012

από τις νεοσύστατες εκδόσεις "πΟΙΕΙΝ")

Σωτήρης Παστάκας, I., Περιοδικό ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑΣ, τεύχος 45

Χάρης Βλαβιανός, "Hans-Georg Gadamer"

Διάβασε Τσέλαν.
Η αλήθεια κατοικεί
μόνο στη γλώσσα.

______
Χάρης Βλαβιανός, Η ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας σε 100 Χαϊκού, εκδ. Πατάκης, 2011.

για τον πίνακα βλ. http://www.mcescher.com/

Χάρης Βλαβιανός, "Ludwig Wittgenstein"

Θα βγει η μύγα
απ’ το μπουκάλι; Ιδού
το ερώτημα.

____

Χάρης Βλαβιανός, Η ιστορία της Δυτικής Φιλοσοφίας σε 100 Χαϊκού, εκδ. Πατάκης, 2011.

Κώστας Φέρρης, "Ήτανε μια φορά"

Ήτανε μια φορά μάτια μου κι έναν καιρό
μια όμορφη κυρά αρχόντισσα να σε χαρώ

Μια μικροπαντρεμένη κόρη ξανθή
τον κύρη της προσμένει βράδυ πρωί

Ένα Σαββάτο βράδυ καλέ μια Κυριακή
τον ήλιο το φεγγάρι, καλέ, παρακαλεί

Ήλιε μου φώτισέ τον φεγγάρι μου
πάνε και μίλησέ του για χάρη μου

Γυρίζει κι αρμενίζει καλέ στα πέλαγα
τους πειρατές θερίζει καλέ και τους χαλά

Στον ήλιο στο φεγγάρι και στη βροχή
και μένανε μ' αφήνει έρμη και μοναχή

Γαλέρα ανοίχτηκε μάτια μου με το βοριά
στη μάχη ρίχτηκε μάτια μου και στον καυγά

Μέσα σ' ένα σινάφι πειρατικό
είδα φωτιά ν' ανάβει και φονικό

Άννα Νιαράκη, "12 χρόνια..."

Δώδεκα χρόνια κι όμως ακόμα

χορεύει φρέσκια μέσα μου

η απώλεια χέρι χέρι με τη μνήμη.

Με πέταξες με το ένα χερί στα βαθειά

και φώναξες,

κολύμπα

εγώ είμαι εδώ.

Μετά δολώσαμε το πολυάγκιστρο και

είπες απομακρύνσου..

Σε παρατηρούσα να στριφογυρίζεις

την πετονιά σα λάσσο

και να τη στέλνεις στα άπατα.

Τίποτα δεν με τρόμαζε,

ούτε καν η σκιά

μισού αιώνα που μας χώριζε.

Με ανέβασες σε ένα ποδήλατο

χωρίς βοηθητικές- δεν χρειάζεσαι δεκανίκια

- και με έσπρωξες να φύγω.

Όταν επέστρεψα με αίματα σε γόνατα κι αγκώνες

είπες την επόμενη θα πας πιο μακρυά προτού να πέσεις.

Τόσα βιβλία που μαλώναμε ποιος θα διαβάσει πρώτος

τώρα βαρετά ανοίγουν τις σελίδες τους σε έναν αναγνώστη.

Μου λείπεις, δεν ξέρω τι άλλο να σου πω.

Ευχαριστώ και συγνώμες εμείς δεν είχαμε ποτέ.

Ότι είμαι εσύ, μόνο που εσύ δεν είσαι πια,

και δεν είναι

πως δεν σηκώνομαι κάθε φορά που πέφτω

είναι που απλώς καμιά φορά

δεν ξέρω κατά που να πάω …

___

βλ. και http://antipoihsh.wordpress.com/2010/03/29/12-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1/

Αθανασία Δανελάτου, "Ένα ποίημα"

Στον Ι.Μ.

“Ζούμε για την ίδια τη ζωή”,
καλά τα λεγες δάσκαλε, μόνο
που κι εσύ πήγες και πέθανες
την ώρα
που κι η ζωή άρχισε
να σαπίζει
σαν σφαχτάρι μπαγιάτικο
του Bacon.

___

βλ. και http://toparathyro.wordpress.com/2011/11/30/%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%B4%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CE%BC%CE%B1/

Άκανθος, "Ρωγμή στους τόπους του ανθρώπου"

(ωδή στο Άγχος) ΙΙ

Πως να χωρέσει ένα Μ

στο λεξικό;

Τώρα σπρώχνω τις πολυκατοικίες

με τα χέρια για να περάσω ένα δρόμο.

Μιά μέρα επινόησα το ονομά σου

απο κάτι πεταμένες λέξεις που βρήκα στο Μέτς

σ' ένα κιβώτιο

που κάποιος πήγε να ζήσει το ονειρό του.

Διωγμένος απ τους οικιακούς Κύκλωπες.

Απόγευμα της τρίτης μέρας

με βροχή

και η ευτυχία που απαιτείς

απ την ζωή σου

σε πνίγει σαν αγχόνη.

Μπροστά στον καθρέφτη

φοράς την έτοιμη ιστορία

που διάλεξες,

κι ας σε στενεύει λίγο.

Χρώματα της βεβαιότητας

σ’ αυτή τη γιορτή του θανάτου.

Τα βυσινύ του Τισιανού

δε σου μάθαν τίποτα

ούτε τα καρμίνια του Γκρέκο

___

βλ. και ποιείν: http://www.poiein.gr/archives/16188/index.html

Σταύρος Αμπελάς, «Στη θέση του λεωφορείου»

Στη θέση του λεωφορείου
ένας νεκρός

σηκώνουν τα πράγματά του
τον βοηθούν να κατέβει
στο πιο κοντινό νεκροταφείο.

___
Σταύρος Αμπελάς, Ποίηση 1993-2007, Ζάκυνθος, 2011.