Νάνος Βαλαωρίτης, " Ένα παράξενο παρασκήνιο"

Ο τόπος συρρικνώνεται σιγά-σιγά
κι επιστρέφει τρομοκρατημένος
στον προηγούμενο εαυτό του πλην
απ’ την υπεριώδη κι ανεμική πλευρά του
πίσω απ’ τα κυπαρίσσια να κρυφτεί

και με είδε μια μοναχή καλογριά
εκεί που έβγαζε νερό μ’ ένα κουβά
μου ’ριξε μια παράξενη ματιά
κι έστριψε γρήγορα την πλάτη της
αλλού να φύγει τρομαγμένη

και να που πήγαμε μαζί στη στάση
μαζί στον πόλεμο και την ειρήνη
και στου κουφού την πόρτα βρόντα
μαζί στην άνοδο απ’ το πηγάδι

και στην κάθοδο στον Άδη
όταν τραγουδούσαν τα πουλιά
έναν παραπλανητικό σκοπό
αποκοιμίζοντας στην πύλη
το τρικέφαλο θεριό

και ξημεροβραδιαζόμαστε αγκαλιά
στα δώματα του Κάτω Κόσμου
πότε τροχάδην πότε βάδην
το αλαφιασμένο μας μυαλό

δεν λέει να το βάλει κάτω
απ’ την καναβουριά που θάλλει
στο μνήμα του Ινδού κοντά
στο ερειπωμένο ανάκτορο
του Ανίσκιου Βασιλιά

ΓΡΑΜΜΑΤΟΚΙΒΩΤΙΟΝ ΑΝΕΠΙΔΟΤΩΝ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ
(Ποιήματα 2002-2006 Ύψιλον / βιβλία)

Τόλης Νικηφόρου, "αγάπη θάνατος"

το διπλό άλφα της αγάπης
εμπεριέχεται στις συλλαβές του θανάτου
που δίνουν μιαν υπόσχεση αρχής
σε κάποιο ανεξιχνίαστο μέλλον

όταν λοιπόν τα πάντα ενοποιούνται
μήπως ταυτίζεται και η αγάπη με τον θάνατο;

καθώς στρέφεται η ύπαρξη στην πηγή της
όπως ο νους του ξενιτεμένου στην πατρίδα
μήπως οι λέξεις διαστέλλονται
και χάνουν το ιδιαίτερο νόημά τους
αγγίζοντας το μικρό δαχτυλάκι του θεού;

θάνατος είναι η μύτη μιας καρφίτσας
που σκάζει το παιδικό μπαλόνι της ζωής
και μέσα από το επιφανειακό σκότος
προσδίδει στην αγάπη μιαν ανυπέρβλητη λαμπρότητα

David Harsent, "The Garden in Sunlight"

Go by white poppies, white tulips, white flags, go by
the white willow arch, go by the apple tree, its full white crop,

go by the pond where white eyed-fish
slide by deeper each day, then out to the lawn, its trackless white

a mirror image of the trackless sky;
but think now: after you've set foot you're on a wish

and a promise, adrift in white's slow creep
away and over the edge, though something takes you straight

to those little spoil-heaps: bone that breaks to ash
under your hand... and you backtrack, hoping for sight

of the house, perhaps, or the garden gate, or the street,
but it's white-on-white however hard you try,

and a hum in the air, white noise, which could be some rash
report of you: figment, divertimento, little white lie.


____
David Harsent, Night, Faber and Faber, 2011.


http://podularity.com/wp-content/audio/Harsent%20garden%20in%20sunlight.mp3

Δημήτρης Κονιδάρης, "Επιτύμβιος διάλογος"

― Ήρθα να σε δω.
Πέρασαν χρόνια.

― Ναι, πέρασαν χρόνια, άπειρα χρόνια.
Πες μου, λοιπόν, σε ικετεύω,
πες στον νεκρό σου αν υπάρχει ακόμα ο δρόμος μας
με το αποθεωμένο καφενείο,
ο δρόμος ο πολύβουος με τα μεγάλα δέντρα,
με τις κοινωνικές μας συναναστροφές,
τις σπίθες τις ρομαντικές και τους ερωτικούς υπαινιγμούς,
με τα τετράποδα χωρίς ουσία μεσ’ στο πλήθος…

πες μου κι αν κάποιων άλλων τώρα μαγνητίζονται
τα βλέμματα
από το άψογα ρυθμισμένο θρίλερ
των συναρπαστικών ονείρων

κι αν όλα αυτά τα ’χει αλλάξει ο καιρός
πες μου ένα ψεύδος ζωτικό
πες μου ότι όλα παραμένουν
όπως
τα ήξερα.

Σωτήρης Παστάκας, "Ραψάνη"

Όπως κρατάμε το γιαρμά
ακίνητο στο ένα μας χέρι,
μια στιγμή πριν τον δαγκώσουμε,
όλη τη νύχτα βαστούσα
το χέρι της που ήθελε
να βγάλει τα σωληνάκια
οξυγόνου από τη μύτη της,
τον καθετήρα απ’ το μουνί της,
το μουνί της μάνας μας:
γεύση μελομακάρονου
και κουραμπιέ βουτύρου,
μια φέτα ψωμί πασπαλισμένη
ζάχαρη και λάδι, ενίοτε
με κακάο, αυγά στραπατσάδα
με κόκκινη ντομάτα

_________

(απόσπασμα από τη “ραψάνη“)

βλ. και:

http://bibliotheque.gr/?p=20863

Γιάννα Μπούκοβα, "Η χειρομάντισσα"

Κύριε, το χέρι σας

ωχρό κάτω απ το λεπίδι
του μανικιού σας
η παλάμη σας γεμάτη από το πολύτιμο μέλλον σας
που δεν μοιράζεστε
Δε βλέπω τίποτα

Βλέπω μόνο το φόβο κάτω από τη γλώσσα σας
μη στέκεστε άλλο εδώ

Εδώ έχει μόνον υγρασία και χρόνο παρακείμενο
Εγώ ζω βέβαια από την υγρασία
κάθε πρωί το φως χορταίνει
στο στήθος μου
κάθε νύχτα  μαζεύω τα πουλιά
κάτω απ τα μαλλιά μου και ονειρεύομαι μακριά
Αλλά εσείς μη στέκεστε άλλο εδώ
θα μου σπάσει τα δόντια
το νόμισμά σας

Και για τα μάτια εκείνα  που με ρωτήσατε
τα μάτια που στράφηκαν στον ήλιο
μαζί με τ' άλλα λουλούδια
κι αρρώστησαν μετά
και γεννούσαν εφιάλτες
θα τα βρείτε στο τέλος
- μην ανησυχείτε -
στο παζάρι
μιας χώρας
που φτωχαίνει
και με μολυσμένο κλίμα

φτηνά θα τα βρείτε

έναντι ενός

_______________
Γιάννα Μπούκοβα, Η χειρομάντισσα και το άνοιγμα της πόρτας

μτφρ.: Δημήτρης Αλλος

βλ. http://www.poema.gr/poem.php?id=144&pid=19

Δημήτρης Λαμπρέλλης, "Η φωτιά"

Μέσα στο πένθος των αγρών που τη χαρά θερίζει

έχουν ανάψει μιά φωτιά που δίπλα τσυτσυρίζει.

Καίει η φωτιά

- Άκου τα σώματα πώς σπάζουν σά νά 'τανε γυαλιά

Τρώει η φωτιά

- Τα στόματα φοβήθηκαν κι απόμειναν κλειστά

Σβήνει η φωτιά

- Απ' τα ονόματα μην ψάχνεις πιά ούτε τ' αρχικά.

________
Δημήτρης Λαμπρέλλης, Στοιχηματίζοντας με το σκοτάδι, εκδ. Γκοβόστη, 2013.

Αχιλλέας Κατσαρός, "Κρανίο"

κρανίο τρανό
άλλοτε γεμάτο
να σε χαιρόμαστε
άλλοτε η άμπωτη
να σε αδειάζει
να' σαι για λύπηση
καταδέξου
να σε βιάσει
ο ΛΟΓΟΣ

____
Αχιλλέας Κατσαρός, Ιχνηλάτες Ανέμων, Αθήνα, 2013. 

Δημήτρης Λαμπρέλλης, "Η (παιδική) χαρά"

Στην Παιδική Χαρά

παίζουν οι κούκλες των παιδιών

το ίδιο πάντοτε παιχνίδι

Κι ο ήλιος

-ο αιμάτινος μύλος-

λιώνει αμίλητος

τα μήλα του θανάτου.

_____
Δημήτρης Λαμπρέλλης, Ο δίσκος με τα στίγματα, εκδ. Νέας Πορείας, 1991.

Γιώργος Κουτούβελας, "Γράμμα"

Μαρία,

Αυτός ο κύριος με τις φουσκωμένες τσέπες από

το κατάστημα αλλαντικών, κάποια μέρα θα

καταφέρει να γεμίσει κρέας την υποσιτισμένη σου

ψυχή.

Όμως εσύ, καθισμένη στον πάτο του μπουκαλιού,

κατά καιρούς θα στρέφεις το βλέμμα ψηλά,

πάνω απ’ το λαιμό.

Για να κοιτάξεις με νοσταλγία

τον έρωτα – τον φελλό που σε σφηνώνει.